Στα δυτικά του χωριού Κάτω Δρυ, βρίσκεται κτισμένη η κεντρική εκκλησία, που είναι αφιερωμένη στον Πολιούχο Άγιο Χαράλαμπο. Με το πέρασμα των χρόνων γκρεμίστηκε η παλιά βυζαντινή εκκλησία, και το 1897 κτίστηκε η σημερινή εκκλησία. Είναι μονόκλιτη καμαροσκέπαστη εκκλησία και όχι πολύ μεγάλη. Έχει την άνεση να φιλοξενήσει γύρω στους 150 πιστούς. Εξωτερικά είναι ασπρισμένη μ’ ένα πέτρινο ψηλό καμπαναριό να εφάπτεται στην ανατολική πλευρά του ναού, έξω από το ιερό.
Ο αυλόγυρος της εκκλησίας είναι πλακόστρωτος, δωρεά από τους κατοίκους και απόδημους του χωριού. Στο εσωτερικό της η εκκλησία δεν διαθέτει τοιχογραφίες, αλλά το όμορφο σκαλιστό ξύλινο εικονοστάσι αποτελεί το αξιοθαύμαστο κόσμημα στο ναό. Αριστερά και δεξιά από την ωραία πύλη θα συναντήσουμε τις δεσποτικές εικόνες του Kυρίου. Αριστερά είναι της Παναγίας, δεξιά του Χριστού και δεξιότερα του Χριστού, είναι του Ιωάννη του Προδρόμου. Οι εικόνες αυτές είναι από τον βυζαντινό παλιό ναό που γκρεμίστηκε και μεταφέρθηκαν στο σημερινό ναό. Αξίζει να παρατηρήσουμε πως πάνω από το εικονοστάσι υπάρχουν άλλες δύο σειρές εικόνων, το λεγόμενο δωδεκάορτο, όπου μας απεικονίζουν τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του Κυρίου, όπως ο Βαϊοφόρος, της Αναλήψεως, της Αναστάσεως, έγερση του Λαζάρου. Η αφιερωμένη εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, κάηκε και πάνω στη ίδια εικόνα τοποθέτησαν το αγιογραφημένο σε χρυσό υλικό, πρόσωπο του αγίου, με το οποίο και κάλυψαν την εικόνα του, «το λεγόμενο υποκάμισο». Είναι πολύ θαυματουργός άγιος και προστάτης των ιερέων. Γι’ αυτό και όταν ψάλλεται στην εκκλησία, ακούγεται να λέει ο ιερέας «του αγίου ενδόξου ιερομάρτυρος Χαραλάμπους». Ο υπεραιωνόβιος ιερομάρτυρας έζησε και μαρτύρησε πάνω από εκατό ετών. Γεροντάκι, κατάκοπο στο σώμα, αλλά νέος, νεότατος στη ψυχή. Γερασμένα χέρια, γερασμένα πόδια και μέλη, αλλά άθλησις νεανική. Τρεμάμενο ανάστημα, αλλά στύλος της υπομονής, διαμάντι της καρτερίας. Έζησε επί καιρό Χριστιανομάχου βασιλείας Σεβήρου και Λουκιανού ηγεμόνος, τον δεύτερο προς τρίτον αιώνα. Για την προσήλωσή του στην αγία αποστολική πίστη της ορθοδοξίας, συνελήφθη από τυράννους ειδωλολάτρες και υπέστη φρικτά βάσανα.
Τον κρεμούν, τον καίνε στη φωτιά, τον υποβάλλουν σε πλήθος άλλες βασανιστικές μεθόδους και όσο βασανίζεται ο κατάλευκος και σεβάσμιος εκείνος γέροντας, τόσο η ψυχή του νεανικά ψάλλει:
«Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης μου, Κύριε, δια την αγάπην σου».
Το όνομά του έχει ταυτιστεί με την χαρά και την λάμψη. Γιορτάζεται στις 10 Φεβρουαρίου πανηγυρικά, όπου γίνεται και η λιτάνευση της Αγίας εικόνας του. Την ίδια ημέρα διοργανώνεται λαϊκό πανηγύρι έξω από την εκκλησία.
|
